History

Het liefst zou ik gewoon terug in de tijd reizen om alle dingen die me nu nog zo bezig houden anders te doen. Ze zeggen wel eens 'wat gebeurd is, is gebeurd', maar sommige dingen in het verleden houden mij nog zo bezig dat ik er eigenlijk wel iets aan MOET doen. Erover praten kan helpen, erover schrijven misschien zelfs meer, maar hoe graag zou ik niet een tijdmachine ontdekken.

Personen die mij in het verleden hebben gekwetst (of andersom), zijn namelijk ook ouder geworden en de momenten in het verleden hebben hen misschien wel minder geraakt dan mij. Mijn persoonlijke geschiedenis kan niet meer herschreven worden, maar in de toekomst kan ik zeker iets hebben geleerd. Geschiedenis is altijd subjectief, over geen enkele gebeurtenis vind je een identiek verhaal. Mensen die een oorlog meegemaakt hebben maakten haar allemaal op een andere manier mee, één mensenleven maakt nog geen verschil. Al zijn er natuurlijk wel mensen die zich zodanig hebben gepresenteerd dat ze in de boeken genoemd worden. Geschiedenis schrijven kan iedereen, maar het is de kunst om die geschiedenis zo geloofwaardig te maken dat ze meer wordt dan slechts een simpel verhaaltje over aaneenlopende gebeurtenissen. Schrijven, dát is de kunst.

Dreamer

Zo, ze zijn eruit. Ik ben bijna officieel voor gek verklaard.
Wat ze niet snappen, is dat ik ze door heb. Ik heb iedereen door.

Toen ik een paar maanden geleden nog in Maastricht woonde had ik nooit durven dromen dat mijn leven zo'n ingrijpende verandering zou ondergaan. Als studente Rechten dacht ik alles goed op een rijtje te hebben, en eigenlijk dacht iedereen hetzelfde. Maar nu schrijf ik weer vanuit Breda, met een Hammam-maskertje op mijn gezicht en een veel te grote koeienpyamabroek aan. Ik ben weer bij papa en mama, en ik zal hier voorlopig ook nog wel een tijdje blijven ook. Mijn studie heb ik stopgezet en werk heb ik ook niet meer. Ik ben eigenlijk best wel een beetje nutteloos. Tenminste, zo voel ik dat.

Mijn psychiater zegt dat ik een psychose heb gehad. Alweer. Toen ik dertien was teisterden honderden stemmen mijn hoofd, en nadat ik bijna van de ballustrade de aula in ben gedoken heb ik ze eigenlijk niet meer gehoord. Tot nu. Het is moeilijk als je dingen hoort die er eigenlijk niet zijn. Mijn oude psychiater zei dat de stemmen voortkwamen uit de vertegenwoordiging van mijn innerlijke conflicten. Ik vond het echt dikke onzin. Hoezo innerlijke conflicten?

Maar nu besef ik dat er wel degelijk iets vreemds zit in mijn hoofd. Ik kan mijn verstand en mijn gevoel heel slecht combineren, die twee botsen altijd. Of ik het nu zelf ben of niet, het is moeilijk als je 'vrouwelijke intuïtie' de overhand neemt en je dingen laat doen die eigenlijk heel gevaarlijk zijn. Zo ben ik bijvoorbeeld van de Servaasbrug gesprongen, omdat ik verliefd was op iemand. Ik dacht dat als ik maar een stoot adrenaline kreeg die groot genoeg was, de verliefdheid wel op de achtergrond zou geraken. Zo werkt dat natuurlijk niet. De jongen op wie ik verliefd was heette Remco. Hij was 31 (dus sowieso al een loser dat hij met een studentje van 18 ging) en hij werkte samen met mij op 't Vrijthof. Onze relatie was eigenlijk niet echt een 'relatie' te noemen. Ik stelde me wel helemaal open, maar uiteindelijk vond hij dat we toch niet samen konden zijn en liet mij stikken voor een ander meisje. Persoonlijk vind ik dat hij daarin een zeer slechte keuze heeft gemaakt, want het enige dat zij meer had dan ik was maat XXL, Cup D en een lelijke scooter.

In ieder geval, ik ben er ziek van geworden. Van de verliefdheid, van het studenten leven (chronisch dronken zijn, daar word je ook kwetsbaar van!) en van mezelf. Wat ik heb weet ik nog niet precies, maar het zit tussen een bi-polaire stoornis en schizofrenie in. Je hoeft niet te schrikken hoor, ik ben nog steeds gewoon Cin. En schizofrenie is al lang geen onbegrijpelijke ziekte meer.

Eigenlijk ben ik gewoon veel te naïef. Ik zie alles rooskleurig in, ik geloof in sprookjes, ik dacht dat ik de hele wereld aankon en ik wilde lief zijn voor iedereen. In zo'n psychose is ook alles mooier dan de werkelijkheid. Iedereen was plots vrolijk, als ik voorbij kwam maakte men een buiging en overal was muziek. Het is eng om te bedenken dat ik me in zo'n psychose fijner voel dan nu. Alsof alles dat gebeurd is meer een droom is, waar ik in terug wil vluchten.

Ik droom trouwens ook niet meer. Sinds de medicijnen kan ik het niet meer. Ik droomde altijd heel levendig, en ik kon mijn dromen altijd precies herinneren, maar nu is het gewoon een zwart gat als ik wakker word. Ik slaap wel twaalf uur per dag, en als ik mijn eerste ochtendsigaretje heb gerookt ben ik nog steeds kapot. Ik voel me duf, loom, saai en nutteloos, en dat alles gaat natuurlijk gepaard met liters aan tranen. Ik ben niet depressief hoor, ik moet gewoon een dagindeling zien te vinden. Een soort houvast, een anker, zodat mijn schip niet in zo'n draaikolk vergaat.